Floortje

Afgelopen donderdag was er weer een aflevering op tv van Floortje Terug Naar Het Einde Van De Wereld. In dit reisprogramma bezoekt ze mensen die in verre uithoeken van de wereld leven. In deze aflevering gaat ze terug naar een gezin dat al bijna 20 jaar leeft op een zeilboot. Terwijl Floortje het gezin weer bezoekt ligt hun zeilboot in Groenland. Het is er hartje zomer. Maar de eerste keer dat Floortje het gezin bezocht, woonden ze in Canada midden in het ijs. Met hun zeilboot zaten ze voor negen maanden vastgevroren. De omstandigheden waren destijds bijzonder en extreem koud. De temperatuur was er -30 graden en er liepen ijsberen rondom de boot. De kinderen gingen met een sneeuwscooter naar school.

De ouders leven met hun twee kinderen op hun zeilboot in het Noordpoolgebied. Ze vervoeren wetenschappers naar verschillende plekken in de Arctische wateren voor onderzoek. Op deze manier verdienen ze hun geld. Laboratoria en universiteiten huren hen in. Met hun boot ondersteunen ze de onderzoekers met logistiek transport. Elk jaar gaat de familie in het voorjaar twee maanden terug naar Frankrijk om familie te bezoeken. En de kinderen gaan naar school om hun vriendjes te zien.

Dit gezin heeft een bijzonder en fascinerend leven. Deze mensen zijn enorm verbonden met het leven op zee en de natuur om zich heen. Daarnaast leeft het gezin heel hecht samen en zien ze elkaar veel meer dan een gezin waarbij de ouders buitenshuis werken en de kinderen naar school gaan. Vrijwel direct moest ik denken aan de verplichte isolatie omstandigheden vanwege de corona crisis. Maar dit gezin dat leeft op een enorm klein oppervlak lijkt daar geen enkel probleem mee te hebben. Ook krijgen de kinderen thuis probleemloos les van hun ouders, iets wat hier nu ook gebeurt vanwege de gesloten scholen.

Terwijl we naar het programma kijken besef ik me dat ik eigenlijk enorm jaloers ben. De boot is hun drijvende huis en het geeft ze vrijheid. De ongerepte natuur waarin ze wonen. De beelden van Groenland maken me bijna emotioneel. Alsof ik me enorm verbonden voel met hun leefwijze. De connectie die ze hebben met de aarde ontroert me.

De ouders van het gezin vertellen aan Floortje dat ze zich zorgen maken over de opwarming van de aarde. De omgeving verandert enorm snel; er zijn andere diersoorten, minder ijs en het water is warmer. Er zijn nu muggen die er eerder niet waren. Met eigen ogen zien ze dat het Noordpoolgebied verandert en het gaat in een rap tempo. ”Sinds de industriële revolutie zie je een enorme toename van CO2 uitstoot en de mens is daar de oorzaak van. De mens is de enige diersoort die in staat is om z’n leefomgeving te vernietigen’’, zegt de vader heel treffend tegen Floortje.

Op de Facebook pagina van het reisprogramma lees ik kritische reacties van kijkers. De kinderen zouden gewoon naar school moeten kunnen gaan. En, ze zouden een eenzijdig leven hebben. Maar ik zie totaal iets anders. Ik zie gemotiveerde kinderen met wijsheid, intelligentie en rijkdom. Wereldse kinderen die een connectie hebben met de aarde.

Kinderen van dezelfde leeftijd die een ‘normaal’ leven leiden komen tegenwoordig amper buiten. Ze spelen met spelcomputers en zitten uren op de iPad. Is het dan beter om bergen speelgoed en spelletjescomputers te hebben? Maken enorme winkels en supermarkten waar van alles enorm veel keus is kinderen gelukkig? Dat is eigenlijk niet normaal.

In dit gezin zie je duidelijk gelukkige kinderen die respect hebben voor de natuur. Kinderen die naast de liefde van hun ouders alleen het buiten zijn nodig hebben. Buiten spelen in een fantastische omgeving is wat hen gelukkig maakt. Glijden op ijsrotsen en duiken in het ijskoude water speelt zich af in hun achtertuin. En het is ook niet het geval dat ze niemand zien naast hun ouders. Ze ontmoeten juist mensen van over de hele wereld.

Floortje gaat in gesprek met de 12-jarige dochter Leonie. Ze vertelt dat ze anderhalf jaar in Equador gewoond heeft met haar ouders en dat ze daar onder andere toneellessen heeft gevolgd. Maar het leven op de boot vindt ze leuker vertelt ze aan Floortje. De afwisseling van verschillende dorpen en natuurgebieden die ze onderweg tegen komen spreekt haar aan. Ze meent door deze levensstijl meer te leren dan wat je normaal op school zou leren. ”Als er wetenschappers op de boot zijn kijk ik mee en wil ik van ze leren”, zegt ze.

Floortje vraagt aan Leonie wat ze wil doen later. Haar antwoord is ontroerend. Ze vertelt dat ze bioloog wil worden en onderzoek wil doen naar klimaatverandering. Leonie vertelt zorgelijk dat ze gezien heeft dat de mensen in Canada bang zijn voor een bepaald insect. Het insect zou er 10 jaar geleden nog niet zijn geweest. Dit komt door de klimaatverandering en de mensen gaan steeds noordelijker wonen. Ze zegt: ‘’Er moet eens geluisterd worden naar de mensen die dergelijke veranderingen merken en ondergaan.’’ Terwijl ik luister naar Leonie kan ik alleen maar respect hebben voor haar en besef ik me dat we meer van dit soort kinderen nodig hebben om deze mooie planeet te redden.

Wij hebben respect voor deze mensen en hun manier van leven. Wat vind jij van deze manier van leven?